به گزارش همشهری آنلاین، تو این مطلب آمده است: «سایه ۹۲ ساله شد. طبعاً باید شادباش گفت ولی من نمی خواهم سخن طربناک بگویم. چون شاعر بزرگ ما شاد حلق. می خواهم رمان تازۀ بسیار تلخی از سایه نقل کنم. این داستان بیرونی مشغولی مداوم این روزهای شاعر مهربان و تنهای ماست. کنیه شعر هست «مرگ در بیگانگی»:
بگذار تا بگریم پیشاپیش
درون بیگانگی نخواسته بر روزِ مرگِ خویش.
می دانم ای مرجح
آن روز
تصویر دیر و دور و فراز و فرود نیز
با ذهن آدمی
نابود می شود.
امّا
احساس می کنم
خاکم درین مغاک غریبه است.
آری بنفشه های لب جوی
اینجا تعبیر زمزمۀ آب را نمی دانند.
بر جهان شعری سایه رنگ غصه غریبی و بیگانگی نشسته است. او غصه غریبی و بیگانگی را سرشت و تقدیر خود می داند:
درین جهان غریبم ازان ول کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی
سایه با «غم غریبی و غربت» به خشکی امدن آمده ولی با «مرگ تو غربت» کنار نیامده است. بارها به من گفته که از مرگ بیمی ندارد. اعتقاد دارد انسان مرگ را حس نمی بطی ء. تا وقتی حساسیت دارد که مرگ نیست و وقتی مرگ آمد حس و یاد و خاطره و درد و داغ و دریغ و قلق و آرزو دیگر محو. با اینهمه او ناراحت است در غربت بمیرد. درون غربتی نخواسته و ناگزیر. همین اواخر می گفت من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب؛ نمی دانم اینجا چه می کنم و دوست ندارم اینجا بمیرم.
تامل نمی کردم روزگار ناجوانمرد با سایه چنان زشت تا یواش که او در کنج تنهایی و صبوری بنشیند و پیشاپیش به خشکی امدن غربت نخواستۀ خود درون روز واقعه اش بگرید:
چه غریبه ماندی ای قلب نه غمی نه غمگساری
خیر بوسیله مراد یاری نه ز خودی انتظاری
غم چنانچه به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
تو این غروب گاه عمر آرزوی ارشد شاعر ما این است که در گور ایران بمیرد. آخرین نفس را داخل هوای ایران بزند. داخل به خشکی امدن انسانیت که دوستش دارند. داخل کنار مردمی که دوستشان دارد. درون کنار بشریت که شعرش را زمزمه می کنند و زبان زمزمۀ او را می فهمند.
چه خاک دامن گیری داری ای ایران... چه مهرۀ ماری داری ای ایران... بدت مرساد... باقی شکوه تو جریان هوا...
بگذار تا بگریم پیشاپیش
درون بیگانگی نخواسته بر روزِ مرگِ خویش.
می دانم ای مرجح
آن روز
تصویر دیر و دور و فراز و فرود نیز
با ذهن آدمی
نابود می شود.
امّا
احساس می کنم
خاکم درین مغاک غریبه است.
آری بنفشه های لب جوی
اینجا تعبیر زمزمۀ آب را نمی دانند.
بر جهان شعری سایه رنگ غصه غریبی و بیگانگی نشسته است. او غصه غریبی و بیگانگی را سرشت و تقدیر خود می داند:
درین جهان غریبم ازان ول کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی
سایه با «غم غریبی و غربت» به خشکی امدن آمده ولی با «مرگ تو غربت» کنار نیامده است. بارها به من گفته که از مرگ بیمی ندارد. اعتقاد دارد انسان مرگ را حس نمی بطی ء. تا وقتی حساسیت دارد که مرگ نیست و وقتی مرگ آمد حس و یاد و خاطره و درد و داغ و دریغ و قلق و آرزو دیگر محو. با اینهمه او ناراحت است در غربت بمیرد. درون غربتی نخواسته و ناگزیر. همین اواخر می گفت من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب؛ نمی دانم اینجا چه می کنم و دوست ندارم اینجا بمیرم.
تامل نمی کردم روزگار ناجوانمرد با سایه چنان زشت تا یواش که او در کنج تنهایی و صبوری بنشیند و پیشاپیش به خشکی امدن غربت نخواستۀ خود درون روز واقعه اش بگرید:
چه غریبه ماندی ای قلب نه غمی نه غمگساری
خیر بوسیله مراد یاری نه ز خودی انتظاری
غم چنانچه به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
تو این غروب گاه عمر آرزوی ارشد شاعر ما این است که در گور ایران بمیرد. آخرین نفس را داخل هوای ایران بزند. داخل به خشکی امدن انسانیت که دوستش دارند. داخل کنار مردمی که دوستشان دارد. درون کنار بشریت که شعرش را زمزمه می کنند و زبان زمزمۀ او را می فهمند.
چه خاک دامن گیری داری ای ایران... چه مهرۀ ماری داری ای ایران... بدت مرساد... باقی شکوه تو جریان هوا...
- ۹۸/۱۲/۰۶
سلام
دوست داشتم از نزدیک زیارتشان میکردم.